Dwa wydania Powsinóg opuściły wadowicką drukarnię Franciszka Foltina w odstępie niespełna dwóch lat. Prace nad ostatnim rękopisem poeta zakończył w ostatnich dniach października 1922 roku, w przedostatnim dniu tego roku rozpoczął pracę nad wydrukowanymi przez Foltina arkuszami pierwszej korekty, a już po kilku tygodniach (przed południem, 26 stycznia 1923 roku – jak skrupulatnie informowała nota wydawcy) – Powsinogi beskidzkie ujrzały światło dzienne. Drugie wydanie, uzupełnione o przedmowę autora i krótkie wstępy do poszczególnych ballad, Foltin wypuścił 15 października 1924 roku (na okładce rok 1925).

            Pierwsze wydanie, ilustrowane przez samego Zegadłowicza, wydrukowano w nakładzie 320 egzemplarzy[1], co nakładcę (tj. „Czartak”) kosztowało 1 059 500 koron plus koszty wysłania przez Foltina znacznej części nakładu do Warszawy (skład główny księgarnia „Ogniwo”[2]), czego zażyczył sobie Zegadłowicz, licząc na lepszą sprzedaż i większą sławę swych poezji w stolicy. Popyt i efekty finansowe musiały być zachęcające, skoro Zegadłowicz przystąpił wkrótce do wydania drugiego – tym razem w wysokości 505 egzemplarzy, za wydrukowanie których Foltin wystawił rachunek na 909 złotych.

            Drugie wydanie (większy format) zdobiła zmieniona już okładka według projektu Jana Mrozińskiego i poprzedzający tekst ballad drzeworyt Jerzego Hulewicza. W stosunku do poprzedniej edycji rozszerzeniu uległa także treść Powsinóg: Zegadłowicz napisał nowy wstęp, ponadto poprzedził każdą z ballad komentarzem wyjaśniającym genezę utworów oraz pierwowzory poszczególnych postaci.

Franciszek Foltin, Wadowice, 11 listopada 1924 r., rachunek dla Emila Zegadłowicza za druk 2. wydania Powsinóg beskidzkich (AEZ GG, mat. niesygn.)

Powsinogi beskidzkie

drukarnia Franciszka Foltina w Wadowicach

Gorzeń Górny-Kraków-Warszawa 1925 (właśc. 1924)

nakładem Czartaka

okładkę wykonał Jan Mroziński

drzeworyt na s. 15 Jerzy Hulewicz

– egz. BPMiG Wadowice, nr kat. 35509

– egz. BN II 220.015; z dedykacją dla Jana Mrozińskiego