Charakter dzieła podsumowującego osiem lat poetyckiej pracy Zegadłowicza miała także publikacja zbiorowa poszczególnych części poematu Dziewanny w jednym tomie (485 stron). Siedem części poematu nazwanego w roku 1919 roku Dziewannami – co w mowie kwiatów oznaczać miało dobroć[1] – zebrane zostało w tomie, o którym nawet recenzent niezbyt w owym czasie przychylnych poecie „Wiadomości Literackich” musiał napisać: „Rzecz niespotykana nawet w Europie: trzydziestoarkuszowy tom poezyj w wielkim formacie, na świetnym papierze!”[2]. Księgę pierwszą zbiorowej edycji Dziewann stanowiły Ballady z roku 1920, które obecnie opatrzone zostały nowym, zaczerpniętym z pierwszej ballady, tytułem Wiatr wiosenny. Z pierwotnego wydania autor usunął otwierający tom wiersz [***] „Wiecznej miłości spragnione me usta” i zamykającą poemat Piosenkę dziecięcą o dziewięciu dziewicach – sześć ballad przedrukowanych zostało bez żadnych zmian redakcyjnych. Druga księga, również obdarzona nowym tytułem – Zmysły – to Dziewanny. Sześć ballad wtórych – tom opublikowany u Foltina w roku 1921. Trzecia księga – Noc świętojańska złożona została z ballad, które nie ukazały się wcześniej w osobnym tomie, a które powstawały od końca roku 1920[3]. Czwartą księgę Dziewann stanowiło przedrukowane I wydanie Powsinóg beskidzkich (Foltin 1923), piątą – Wielka Nowina w Beskidzie (Foltin 1924), szóstą – Gody pasterskie (Foltin 1925). Tom zamyka księga Rezurekcje, na którą składa się sześć ballad publikowanych po raz pierwszy.
Dziewanny firmowało wydawnictwo Jakuba Mortkowicza. Książka ukazała się nakładem warszawskiego Towarzystwa Wydawniczego – jej druk (zlecony Drukarni W.L. Anczyca i Spółki w Krakowie) ukończono 22 grudnia 1926 roku (na okładce 1927). Poszczególne księgi ukazały się ponadto jako tomy osobne – odbite z gotowego składu.
[1] Zob. Emil Zegadłowicz, Spod młyńskich kamieni, s. 253.
[2] [Redakcja], Emil Zegadłowicz, "Dziewanny", Tydzień bibliograficzny, „Wiadomości Literackie” 1927, nr 13, s. 4.
[3] Rękopis powstałej w Gorzeniu Górnym ballady O poczętych a nie narodzonych balladach sygnowany jest datami 25–31 grudnia 1920 roku [12.4.1]. Informacje te zostały pominięte w tomie Dziewanny. Druga z zamieszczonych w księdze trzeciej ballad pierwotnie nosiła tytuł Ballada o poświęceniu kamienia węgielnego pod gmach konserwatorium symfonicznego; celebruje autor z współudziałem Istinksa pana we wsi zwanej Kwaczałą a może i gdziekolwiek indziej.
Mirosław Wójcik, Pan na Gorzeniu. Życie i twórczość Emila Zegadłowicza, Kielce 2005, s. 112
tym samym nakładem i w tejże drukarni ukazały się osobne wydania poszczególnych ksiąg poematu:
Emil Zegadłowicz, Dziewanny, Księga pierwsza: Wiatr wiosenny, Warszawa-Kraków 1927
Emil Zegadłowicz, Dziewanny, Księga druga: Zmysły, Warszawa-Kraków 1927
Emil Zegadłowicz, Dziewanny, Księga trzecia: Noc świętojańska, Warszawa-Kraków 1927
Emil Zegadłowicz, Dziewanny, Księga czwarta: Powsinogi beskidzkie, Warszawa-Kraków 1927
Emil Zegadłowicz, Dziewanny, Księga piąta: Wielka nowina, Warszawa-Kraków 1927
Emil Zegadłowicz, Dziewanny, Księga szósta: Gody pasterskie, Warszawa-Kraków 1927
Emil Zegadłowicz, Dziewanny, Księga siódma: Rezurekcje, Warszawa-Kraków 1927
Dziewanny
Poemat
MCMXIX-MCMXXVI
Warszawa-Kraków 1927
Wydawnictwo J. Mortkowicza
Nakład Towarzystwa Wydawniczego w Warszawie,
wytłoczono sto egzemplarzy na ręcznie czerpanym papierze mirkowskim,
druk ukończono 22 grudnia 1926 roku czcionkami Drukarni W.L. Anczyca i Spółki w Krakowie,
składał Eugeniusz Zakulski, wytłoczył Józef Panek,
pod zarządem Ferdynanda Pieradzkiego
– rkps BU Poznań, sygn. 2238,.
– egz. BPMiG Wadowice, nr kat. 40211,