Z wadowickiej drukarni Franciszka Foltina wyszła 30 czerwca 1920 roku[1] – w nakładzie stu ośmiu numerowanych egzemplarzy (w informacji podanej w książce zaokrąglonym do stu)[2] – poetycka książka Emila Zegadłowicza zatytułowana Ballady. Sześć ballad z poematu „Dziewanny”. Na tom ów złożyło się sześć ballad i (pomijane w następnych wydaniach) dwa wiersze okalające kompozycję: Żóraw[3] i Piosenka dziecięca o dziewięciu dziewicach. Ballady powstawały w Gorzeniu Górnym i w Warszawie w okresie od maja 1919 do wiosny roku następnego. Rozpoczęły one publikację cyklu zatytułowanego Dziewanny, którego zwieńczenie przyniesie dopiero rok 1927, kiedy to ukaże się łączne wydanie siedmiu części poematu.
[1] Franciszek Foltin w ostatnim dniu roku 1920 wystawił dla Zegadłowicza rachunek (na 3024 mk) tytułem należności za Ballady z dnia 16 listopada 1920 roku.
[2] W zbiorach specjalnych Książnicy Beskidzkiej w Bielsku–Białej zachował się egzemplarz nr 89 z odręczną dedykacją Emila Zegadłowicza: „Pani Wandzie Melcer–Rutkowskiej w serdecznym upominku Emil Zegadłowicz. Warszawa, 12 V
[3] Taki tytuł wpisał Zegadłowicz na egzemplarzu nr 89 [zob. przyp. [powyżej], który nosi ślady pieczołowitej korekty autorskiej (być może przygotowanie do nowego wydania).
Mirosław Wójcik, Pan na Gorzeniu. Życie i twórczość Emila Zegadłowicza, Kielce 2005, s. 96
Ballady
Sześć ballad z poematu „Dziewanny”
nakład autora
Drukarnia Franciszka Foltina w Wadowicach, Wadowice 1920,
ekslibris wykonał Ludwik Misky
odbito w ilości stu numerowanych i przez autora podpisanych egzemplarzy
na sinym papierze z fabryki kamienieckiej
– egz. DZSKB B-B., R-18; nr 89; z autografem i dedykacją autora:
„Pani Wandzie Melcer-Rutkowskiej w serdecznym upominku Emil Zegadłowicz,
Warszawa 12 V